Αυτά τα δύο στοιχεία της ανθρώπινης υπόστασης είναι τόσο κολλημένα μεταξύ τους , σαν
σιαμαία!
Μπορούν άραγε να σταθούν και να υπάρχουν, ανεξάρτητα το ένα από το άλλο;
Κανένας δεν μας έχει μιλήσει γι’ αυτό. Κανείς από το σύστημα της κλασσικής εκπαίδευσης
των σχολείων μας.
Όμως αυτό είναι ένα θέμα που αφορά τη ζωή μας, που αφορά την κατανόηση των
μηχανισμών που ελέγχουν την ευτυχία μας. Και αν θέλουμε να το εξερευνήσουμε, θα
πρέπει να χρησιμοποιήσουμε τον μεγεθυντικό φακό της προσοχής, της επίγνωσης και να
προσπαθήσουμε να δούμε τι συμβαίνει.

Υπάρχει η τεχνική της Γιόγκα, που λέγεται «πρατυαχάρα» και μας βοηθάει να
αποσυνδέσουμε τις σκέψεις από τις αισθήσεις (τις 5 αισθήσεις). Δεν αφορά τα
συναισθήματα, αλλά είναι μια στρατηγική που θα μας φανεί χρήσιμη και στην αποσύνδεση
του πλέγματος «σκέψεις- συναισθήματα»
Σ’ αυτή την τεχνική για παράδειγμα, ακούς ήχους, χωρίς να δίνεις ενδιαφέρον στις σκέψεις
που συνδέονται με τους ήχους που ακούς. Σε τι αποσκοπεί αυτό; Γιατί να κάνουμε μια
τέτοια άσκηση;
Γιατί οι εντυπώσεις που μας φέρνουν μπροστά μας οι αισθήσεις, εμπεριέχουν την
λογοκρισία του νου μας, που είναι φορτωμένος με μνήμες, προηγούμενες εμπειρίες,
τραύματα, ανασφάλειες, προσδοκίες κ.λ.π. και γι’ αυτό αλλοιώνει αυτές τις εντυπώσεις.
Η διαδικασία δε αυτή, γίνεται με τέτοια ταχύτητα που δεν καταλαβαίνουμε καν ότι συνέβη.

Αν όμως έχουμε αρκετό ενδιαφέρον για την αλήθεια, με την εξάσκηση, μαθαίνουμε να
εμπιστευόμαστε την άμεση αντίληψη γυρνώντας την πλάτη στα σχόλια του νου.
Αυτά τα σχόλια, αυτές οι ταμπέλες που βάζει ο νους σε κάθε εντύπωση των αισθήσεων
είναι αναγκαία για να επιβιώσουμε σ’ αυτό τον κόσμο, αλλά δεν χρειάζονται όταν θέλουμε
να ατενίσουμε την αλήθεια.
Έτσι, με την εξάσκηση, αρχίζουμε σιγά-σιγά να ξεκολλάμε τις σκέψεις από τις αισθήσεις.

Μετά έρχεται η σειρά του δίδυμου σκέψεις-συναισθήματα. Αυτό το δίδυμο είναι
περισσότερο συμπαγές και δυσκολότερο να το διαχωρίσουμε.
Υπάρχουν τα κοινά και πολύ συχνά συναισθήματα της χαράς, της λύπης, της έκπληξης, του
φόβου και τόσες ενδιάμεσες αποχρώσεις, πού όλα συνοδεύονται αλλά και δυναμώνουν
από σκέψεις. Ο συνδυασμός των δύο είναι εκρηκτικός. Σε μερικές περιπτώσεις απειλούν
ολόκληρη την υγεία του ανθρώπου.

Μου έχει τύχει να έχω μια στεναχώρια που προέρχεται από μια σκέψη, που με τη σειρά
της, έχει τη ρίζα της σε ένα γεγονός. Και κάποια στιγμή είπα, αν δεν δώσω καμιά προσοχή
στις σκέψεις μου πως θα νιώθω άραγε; Και διαπιστώνω ότι όταν δεν δίνω προσοχή και
πίστη στις σκέψεις μου, αυτό που νιώθω είναι μια απλή κατάσταση χωρίς καμία έξαρση.

Όταν λοιπόν βιώνεις ένα ψυχικό πόνο, η αιτία μπορεί να είναι ένα γεγονός, που δικαιολογεί
απόλυτα την άσχημη ψυχική σου διάθεση. Αλλά αυτό που την κάνει βαρύτερη και
αβάσταχτη είναι οι σκέψεις που συνδέονται με το γεγονός που ήταν η αιτία του πόνου.
Δηλαδή, για παράδειγμα, έχασα ένα αγαπημένο μου πρόσωπο, και στενοχωριέμαι. Αλλά οι
σκέψεις μου παράλληλα μπορεί να λένε: Πω, πω! Τώρα έμεινες μόνος! Δεν θα σε παίρνει
τηλέφωνο να τα λέτε κάθε βράδυ. Και το καλοκαίρι; Με ποιον θα πας διακοπές; Τι νόημα
έχει η ζωή αν δεν έχεις κάποιον ν’ αγαπάς; Ποιος μπορεί να τον αντικαταστήσει. Κανείς!
Και πολλά άλλα τέτοια. Και η κατάθλιψη μεγαλώνει. Με κάθε μαύρη σκέψη -είτε είναι
βάσιμη είτε όχι- η θλίψη σου γιγαντώνεται και σε πνίγει.

Αλλά αν δεις την στεναχώρια σου σαν μια ανάγκη της ψυχής σου να βιώσει ένα τέτοιο
συναίσθημα και όχι σαν παράγωγο του γεγονότος της απώλειας , όταν δεν ακούς τις
σειρήνες των σκέψεων, τότε, ότι κι’ αν βιώνεις, θα είναι βαρύ αλλά και ταυτόχρονα
θεραπευτικό.
Υπόθεσε ότι το γεγονός της απώλειας του αγαπημένου σου προσώπου (σύμφωνα με το
παράδειγμα- είναι μια αφορμή για την ψυχή σου να βιώσει το συγκεκριμένο συναίσθημα
και να καθαρίσει, να ξεπλυθεί. Το γεγονός είναι η αφορμή, αλλά η αιτία είναι η ανάγκη της
ψυχής σου.
Αν μπορείς να μην καταπιέζεις αυτό που νιώθεις και το ζεις σε όλη του την έκταση και
ταυτόχρονα αγνοείς συστηματικά όλες τις σκέψεις που «κολλάνε» πάνω στο συναίσθημα,
είσαι ασφαλής. Αυτό που θα νιώθεις θα είναι δύσκολο αλλά ταυτόχρονα γλυκό.

Δεν μπορείς να το κάνεις αυτό όμως, ξαφνικά, όταν συμβεί ένα έκτακτο γεγονός.
Πρέπει να μάθεις να το κάνεις κάθε μέρα με ότι συμβαίνει. Με ότι νιώθεις.
Ακόμα και όταν συμβαίνει κάτι που σε κάνει χαρούμενο. Μη θεωρείς ότι το συγκεκριμένο
γεγονός σε κάνει χαρούμενο, αλλά το γεγονός είναι ένα μέσον για να νιώσει η ψυχή σου
χαρά, γιατί το έχει ανάγκη. Η χαρά, δεν έρχεται απ’ το γεγονός, αλλά κάτι μέσα σου ένιωσε
την ανάγκη να νιώσει χαρά και χρησιμοποίησε το γεγονός.. Κάτι μέσα σου κατέληξε στη
λύπη και χρησιμοποίησε ένα λυπητερό γεγονός.

Στο μεταξύ η σχέση των σκέψεων και των συναισθημάτων είναι τόσο στενή που όταν
βιώνουμε κάτι χωρίς σκέψεις, παραξενευόμαστε. Ή όταν δεν υπάρχει κανένα γεγονός και
άρα καμία σκέψη να διεγείρει ένα συναίσθημα, πιθανόν να βιώνουμε κενό.
Όμως, γιατί να μην έχουμε την περιέργεια να δούμε τι έκπληξη μας επιφυλάσσει η ζωή; Να
βάλουμε δηλαδή μπροστά τις μηχανές του αισθάνεσθαι , παρακάμπτοντας την ανάγκη του
προσδιορισμού για το τι αισθάνομαι. Μπορεί να ανακαλύψουμε ένα μαγικό κόσμο!